Ik was het echt, echt, echt niet meer van plan. We hadden al zo vaak gezegd: dit is de laatste oven, de laatste nieuwe machine, de laatste ruimte …Toch is er nu weer een uitbreiding van het atelier: we gingen geheel onverwacht van pipowagen naar zeecontainer.
De oude pipowagen
Gezellig kletsend met een vriend kwam onze oude, trouwe pipowagen ter sprake.
Hoezo pipowagen, hoor ik je denken. Nu het probleem met een glasblazerij is, dat het nogal heet is. En als je dan een stukje hout wilt schuren of zagen, dan vliegt dat stof nogal spectaculair in de fik. Houtstof geeft echt steekvlammen. Daarom hadden we een kleine ruimte nodig om even droog en veilig een sokkeltje te kunnen zagen, of een ophangsysteem van hout achter het werk te maken.
Zo is ooit, jaren en jaren geleden, het idee op gekomen om een pipowagen neer te zetten. Leuk, zo’n mini-werkplaatsje voor hout. Maar ja, een beetje hout, dat smaakt natuurlijk naar meer, en binnen no-time werd er redelijk wat houtkunst gemaakt.
Van pipowagen naar zeecontainer
Die pipowagen kwam dus ter sprake. Waarom? Nu, hij werd wel wat klein, en ik kwam er bijna niet in. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat mijn knieën niet echt de hoofdprijs verdienen. Het trapje de pipowagen op was botweg gezegd, gewoon k(piep)t.
Die vriend dus, zei tussen de middag tegen mij: “waarom zet je geen zeecontainer neer? Ik weet er eentje voor je te koop!”
Een beetje bijzondere thuiskomst
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Lekker op z’n Brabants, ging het toen ineens super snel: via-via met de tam-tam, en toen manlief om 18 uur thuis kwam, hoorde hij mij door de telefoon zeggen: “dat is goed, als jij de pipowagen van me over koopt, koop ik die zeecontainer van je! Overmorgen leveren is top!”
Ik geef toe, mijn man heeft soms best een verrassende thuiskomst.
En nu hebben we dus een heerlijk royale werkplek voor hout: brandveilig, mobiel, en erg flexibel! Ontzettend blij mee! Ook mooi geworden, vind je niet?
